Зь сьцюдзёных красак і блакіту
Вянкі сплятаць зусім ня штука,
Мець толькі трэба трохі спрыту,
Без мазалёў балючых рукі,
I трохі больш мякчэйшых скабаў,
I рыбны хвост, каб плыць за модай, –
Тады напеў балотнай жабы
Ахрысьцяць небывалай одай!
Хто вуснаў не чытаў зьлінялых
Усякіх маляваных німфаў,
Таго абвыюць, як шакалы,
Зусім бяз толку і бяз рыфмы.
А не схіліўся? – яшчэ лепей! –
Сьвіны кароль ці туз фабрычны
Ярлык на творчасьці налепіць
I над табой паставіць клічнік.
Тады пацягнуць цябе чэрці
I па жалезе, і па сходах...
У іх канцом гэта завецца,
А у мяне – пачаткам оды!
1937
|
|
